Een gezinshuis vormt in essentie één gezin. Wij als ouders van dat gezin, geven alle kinderen hetzelfde.
Voor een pleegkind kan een gezinssituatie bedreigend zijn. Zij hunkeren naar de basis van kaders, structuur en veiligheid. Als pleegouders moet je leren afstemmen op hen.
Dat gaat niet bij ieder kind op dezelfde manier – ook niet het geven van onze liefde.
Het ene kind kan het hele pakket aan, bij het andere is het noodzakelijk om een stapje terug te doen. Juist daarmee kunnen we de liefde bewaren. Anders zou je ze overspoelen met als gevolg dat ze een ander kind pijn gaan doen.
We weten dat het niets afdoet aan onze liefde en aan welke taak wij volbrengen. Het voelt soms onnatuurlijk. Het liefst knuffel ik ze allemaal. Voor sommige is dat te veel, die willen een hand. Het is niet persoonlijk. Als je dat niet ziet, doe je jezelf pijn.
Ik heb moeten leren om hier mee om te gaan. Mijn grenzen hierin vinden en vasthouden; net zoals de kinderen deze aangeven. Om die onvoorwaardelijke bak aan liefde onder te verdelen in verschillende vormen.
Liefde…..er zijn oneindig veel manieren om die te uiten en te geven.
En te ontvangen.
Reactie plaatsen
Reacties