Mag ik jouw ogen even lenen?

Er zijn momenten in het leven waarbij je vast zit in je eigen gedachten. Het lijkt alsof je alles al hebt bekeken, alle hoeken hebt gezien, maar toch zie je de situatie niet helder. Het is alsof je een schilderij bekijkt, waarvan je denkt dat je alle details kent, maar wanneer iemand anders naar het werk kijkt, dingen ontdekt die je zelf niet zag. Dan kan je beseffen; ik had die andere ogen nodig. Door een ander zijn of haar ogen te lenen kan je soms de mooiste dingen zien en juist dat inzicht krijgen waar je uit jezelf niet op was gekomen.

We hebben elkaar juist zo nodig om te groeien. In een wereld waarin het soms lijkt alsof we steeds meer in onze eigen bubbel zitten, is het belangrijk om open te staan ​​voor die andere perspectieven. Niet alleen om het zelf beter te begrijpen, maar ook om te zien hoe we elkaar kunnen aanvullen en versterken.

Ik ben ervan overtuigd dat elke ervaring, hoe moeilijk ook, altijd een kans biedt om te leren. En soms is het enige wat we nodig hebben, de ogen van een ander. Het is tegelijkertijd dat we niet alles alleen hoeven te begrijpen, dat we het niet allemaal zelf hoeven uit te zoeken. De kracht van verbinding, van delen, is dat we elkaar iets kunnen leren, simpelweg door gebruik te maken van dat andere paar ogen.

Soms, als we vastlopen, is het niet alleen een ander perspectief dat we nodig hebben, maar liefdevolle ogen. Ogen die je zien, niet vanuit oordeel, maar vanuit liefde. Het is de warmte in de blik van iemand die zonder woorden weet wat je nodig hebt, die de onzekerheden in je hart begrijpt zonder ze echt uit te spreken.

Die liefdevolle ogen kunnen je herinneren aan je eigen kracht, je eigen zachtheid. Dus zullen we af en toe elkaars ogen lenen, om door die van hen naar onszelf te kijken?