Tot op heden is er geen plek op het medisch kinderdagverblijf vanwege het budget dat zijn plafond bereikt heeft.
Hoe kan dat? – vraag ik me af. We krijgen een kind geplaatst met de nodige problematiek en trauma’s en daarbij worden we voor een deel aan ons lot overgelaten.
Het begeleiden en ondersteunen van gezinshuiskinderen is wat wij doen. Altijd en iedere dag. We doen dat niet alleen en we kunnen het ook niet alleen. We willen het niet eens zonder alle betrokken hulpverleners en instanties doen. Juist de optelling van ons allemaal bij elkaar maakt het verschil voor deze kinderen.
Dit kindje heeft zijn uren op het kinderdagverblijf nodig voor zijn verdere groei en ontwikkeling. Wij hebben het nodig dat hij zijn uren daar mag doorbrengen.
Het breekt ons op dat er geen adempauzes zijn. We missen de momenten om tussendoor tot onszelf te kunnen komen en op te laden.
Het is pijnlijk dat niet alle neuzen een kant op staan om hem alles te geven wat hij nodig heeft. Vanuit de noodzaak van het kind zou er geen half jaar of langer overheen mogen gaan.
Wij blijven staan op de hoop – weten doen wij het helaas niet – dat hier een oplossing voor komt.
Reactie plaatsen
Reacties