Hi, ik ben Collin, 22 jaar en ik ben een van de twee biologische zonen van Maart en Lobat. De eerste jaren van mijn leven waren wij een ‘normaal’ gezin, vanaf mijn 9e woonden er pleegkinderen bij ons. Ik wil je graag meenemen in wat voor mij betekent heeft en nu nog doet.
De eerste jaren dat mijn ouders pleegzorg boden was in de vorm van netwerkplaatsing, Voor mij voelde dat anders dan de pleegkinderen omdat ik hen kende. Met die situatie worstelde ik. Niet op het gebied van ruimte of aandacht, het ging om haar liefde. Het leek alsof ik mijn moeder echt moest delen. Het liefst wilde ik roepen: het is mijn moeder, daar blijf jij vanaf!
Deze situatie was een tijdelijke en naar later bleek de aanzet tot het huidige gezinshuis. Mijn moeder sprak haar droom uit om kinderen een veilige, liefdevolle thuis te geven en heeft mij en Dylan hier altijd in meegenomen.
Rond mijn 15e werden er drie pleegkinderen opgenomen in ons gezin. Het waren drie brusjes (broertjes en zusjes) waarvan er een nog een baby was. Zij kwamen ‘voorgoed’ en het heeft mij juist geholpen.
Een tijdje vroeg ik me af of we nu dan arm waren? Dat waren we niet, ik heb ook nooit ervaren dat er minder was. Met drie jonge kindjes erbij was ik niet meer de jongste én ik kreeg voor het eerst een zusje.
Ik was een puber, vond het eigenlijk heel fijn dat ik figuurlijk meer ruimte kreeg. Mijn moeder had minder tijd om alles van mij met haviksogen te volgen. Die momenten werden meer 1 op 1 ingevuld en die waren ook echt voor mij.
Mijn kinderjaren waren anders dan die van de kinderen in mijn klas of uit de buurt. Ik woon nog steeds met veel plezier thuis en leef mijn eigen leven én ik ben onderdeel van alles. Door de jaren heen zijn het niet alleen mijn ouders die het gezinshuis bouwen en draaien maar heb ik mijn eigen rol en bijdrage daarin.
Iedere maand zal ik delen wat het vanuit mijn situatie betekent, voor mij en voor hen.
Reactie plaatsen
Reacties