Een paar weken geleden hebben wij een lang weekend crisisopvang mogen bieden aan een jongen in de tienerleeftijd. De hulpverlening was in nood en vroegen onze hulp in deze situatie.
Wij bieden deze vorm van opvang nooit en dachten bij deze hulpvraag: help! Hoe dan? Kunnen en willen we dit?
Deze jongen deed fijn mee in ons gezin, van was opvouwen tot lekker op de bank met een bakje chips. Hij heeft enorm veel verhalen gedeeld waarbij ik dacht: och heer, mijn huis is te klein en mijn armen zijn te kort.
Wij zagen dat onze kinderen – met ieder hun eigen achtergrond – in staat waren onmeunig ruimte te maken voor hem. Ze konden delen, inleven en helpen. Wij zien hierin de overwinning van hen: ik heb geen tekorten, ik kan delen vanuit mijn overvloed.
Deze maand is hij jarig en ze kochten van hun zuur verdiende centjes cadeautjes en lekkers voor hem. Vroegen ons of hij echt niet hier mocht blijven?
Er is een chronisch tekort aan gezinshuizen en pleeggezinnen. Het is vreselijk triest om dit te zien. Ik wou dat ik die triestheid kon omzetten in giga veel plekken erbij en nooit meer geen tekort.
Reactie plaatsen
Reacties