Keer op keer ervaren wij hoe cruciaal hulpverlening is. Hoe onmisbaar degene zijn die ons zien, die ons begrijpen. Die meedenken, voor ons durven te gaan staan wanneer we voor enorme beslissingen staan, zoals keuzes maken op het gebied van terugplaatsing.
Idealiter is het uitgangspunt altijd dat je met elkaar tot een keuze komt die helpend is voor het kind. Vanuit een gezinshuis is er niet veel keuze meer; het kind gaat of naar een groep of begeleid wonen. Die twee mogelijkheden zijn voor sommige kinderen helemaal niet goed.
Dan komt het aan op hulpverleners die voorbij het systeem kunnen en durven te denken en handelen. Zij die de stok in het hoenderhok gooien wanneer dat de juiste optie blijkt voor het kind. We hebben regelmatig ervaren dat behandelaars niet in staat zijn om af te dalen naar ons level.
Om voorbij hun expertise te kunnen zien dat wij als gezinsouders onze unieke expertise hebben en 24 uur per dag met de kinderen bezig zijn. Dat we dit bij elkaar op mogen tellen en van daaruit een nieuw perspectief vormen – nog steeds met het meest helpende belang voor het kind voorop.
Wij zijn gezegend met kneiter goede behandelaars. Zij kennen ons, zij lezen ons EN zij hebben dit lef. Daardoor kan ik mijn kracht én mijn kwetsbaarheid laten zien. En daardoor kunnen we samen voor ieder kind de meest lastige EN voor hem of haar beste keuze maken.
Reactie plaatsen
Reacties