ACHTERKANT VAN LIEFDE
Voelt voor mij als pijn. Het is het gevoel dat overheerst nu we Dylan, Marieke en de jongens afgelopen donderdagochtend naar Schiphol gebracht hebben. Na 8 weken hier, gaan ze terug naar hun thuis.
Acht weken lang deden we weer voluit mee. Ze wisten precies waar we wonen, herkenden opa met zijn grote blauwe bus. We brachten de jongens naar bed, leerden de jongste lopen, gingen op avontuur, bakten pannenkoeken en hielden logeerpartijtjes. Voerden de mooiste gesprekken en waren er om ze te prijzen, troosten en met ze te bidden.
Een intense periode die lang niet zo intens zou zijn als ze bij ons om de hoek zouden wonen. Ik zou het niet anders willen. Ik weet dat ze naar hun thuis in Afrika gaan. Terug naar hun community waar ze geliefd zijn en gemist worden.
Desalniettemin valt hier een gat dat niet opgevuld kan worden met alle foto’s, filmpjes en momenten op facetime waar we nu weer op terugvallen.
Het is niet alleen de pijn en het gat dat ik voel. Eromheen stuitert mijn trots! Deze prachtige mensen zijn onze kinderen en ze volgen hun roeping. Ze leven hun leven en zo is het goed.
Reactie plaatsen
Reacties